Da li to znači da u krevet treba da odlazimo ranije i ustajemo ranije? “Društveni umor”
Mučite se da zaspite i samo trenutak kasnije, alarm vas nasilno izvlači iz kreveta, piše “B92“.
Do kraja radne sedmice, već ste izmrcvareni i vikend koristite kako bi nadoknadili propuštene sate sna.
Ovo zvuči poznato i nekako normalno, međutim, ovakave navike su znak da ne spavate dovoljno i da patite od “društvenog umora”.
Ovo je izraz koji se koristi kada se govori o razlici između količine sna tokom radne sedmice i količine sna tokom vikenda, kada smo slobodni da u krevet odemo i iz njega ustanemo, kad god želimo.
Srazmjerno razlici, povećavaju se i zdravstveni rizici poput rizika od kardiovaskularnih bolesti i problema sa metabolizmom.
Profesor hronobiologije sa Instituta za medicinsku psihologiju minhenskog univerziteta “Ludvig-Maksimilian” Til Roneberg smatra da je ‘društveni umor’ jedan od činilaca koji doprinose rezultatima istraživanja koja kažu da su ‘noćne ptice’ u grupi koja nosi rizike po zdravlje.
Većina kompanija i školskih ustanova počinje rad veoma rano ujutru što ljude koji na spavanje odlaze kasnije primorava da dan počnu veoma rano.
Kada bi ljudi koji ustaju rano bili primorani da radni dan započnu kasno u toku dana i oni bi bili izloženi određenim zdravstvenim rizicima, smatra Rasel Foster, načelnik Nafild laboratorije oftamologije i instituta za san.
Kako noćne ptice treba da se nose sa svim ovim?
Da li treba da žrtvuju spavanje vikedom i ustanu rano kako bi se prilagodili ranom ustaju tokom radne sedmice?
“To je najgora stvar koju možete da uradite”, smatra profesor Roneberg.
On je uvjeren da ne postoji ništa loše u tome što na spavanje odlazite kasno.
“Ako niste spavali dovoljno tokom sedmice, najbolja stvar koju možete da uradite je da to nadoknadite i to treba da uradite u ono vrijeme kada vam najviše odgovara”, kaže profesor.
Vrijeme u koje smo navikli da odlazimo na spavanje i vrijeme ustajanja nije samo navika, niti je znak da jesmo ili nismo disciplinovani.
Na obrazac spavanja utiče naš biološki sat. Kako će on raditi, 50 posto zavisi od gena koje smo naslijedili.
Ostalih 50 posto zavisi od sredine u kojoj živimo i od toga koliko godina ima.
Dvadesete se smatraju godinama u kojima je lijenost na najvišem nivou, a što smo stariji, biološki sat će nam pomoći da ustajemo ranije.
“Obično mislimo da ljudi koji ostaju do kasno noću ne rade ništa korisno i da su ljudi koji ne ustaju rano, prosto, lijeni. Ustvaru, radi se o biologiji ljudskog tijela”, kaže Malkolm fon Šanc, profesor hronobiologije na Univerzitetu Sari.
Tako imamo ne samo ranoranioce i noćne ptice, već čitavu lepezu različitih grupa ljudi koji se mogu podijeliti na osnovu toga kako im funkcionišu biološki satovi.
Rano ustajanje ne može da promijeni navike razvijene pod uticajem genetskih predizpozicija, smatraju stručnjaci.
Na navike je moguće uticati tako što ćete birati kada ćete se izlagati svjetlosti.
Na biološki sat utiče vrijeme izlaska i zalaska sunca. Većina ljudi je vrlo malo izložena suncu u toku dana, a previše vještačkom svijetlu tokom noći.
Ovo utiče na vrijeme kada ćemo se osjetiti pospano, što je i glavni problem noćnih ptica, koji su, zbog gena, već skloni kasnom odlasku u krevet.
Izlaganjem dnevnoj svjetlosti rano ujutru i izbjegavanjem vještačke kada padne noć, naročito plave svjetlosti mobilnih telefona i kompjutera, možemo istrenirati tijelo da na spavanje poželi da ode ranije.
To nije lak i brz proces. Većina ljudi nema dovoljno vremena da dan iskoristi za izlaganje dnevnom svetlu ili da ograniči izloženost vještačkom.
Stručnjaci smatraju da poslodavci, škole i cijelo društvo treba da rade na tome da pomognu ljudima koji na spavanje odlaze kasnije.
Profesor Foster smatra da bi poslodavci trebalo zaposlenima da dozvole da biraju radno vrijeme na osnovu biološkog sata.
To bi poboljšalo radni učinak, kaže profesor Foster.
Profesor Roneberg smatra da društvo ima obavezu da popravi radno okruženje koje je potpuno neusaglašeno sa obrascima spavanja.
“Ovo je problem cijelog društva, potrebno je više prirodnog svjetla u zgradama i manje plavog svjetla kome smo izloženi okruženi ekranima”, rekao je profesor Roneberg.
