Naučnici su već prije uočili vodu ispod lunarne površine, ali su smatrali da se radi o nečemu drugom, a ne o trajnim naslagama. Tako je letjelica Cassini registrovala vodu u tragovima kada je 1999. godine prolijetela pored Mjeseca. NASA sonda Deep Impact takođe ju je detektovala prilikom preleta 2009. godine, kao i indijska sonda Chandrian-1. Ali, izvor te vode bio je nepoznat, a naučnici su pretpostavili da ju je tamo donio sunčev vjetar ili prolazni meteoroid.
Nisu smatrali da je moguće da Mjesec ima toliko površinske vode, ali su najnovija istraživanja otkrila da takva opcija itekako postoji. Letjelice NASA Lunar Atmosphere i Dust Environment Explorer (LADEE) 2013. i 2014. godine kružile su oko našeg satelita i uređajem Nature Mass Spectrometar (NMS) pregledavale izuzetno razređenu atmosferu Mjeseca. Zabilježile su 736 detekcije vode od kojih se značajan dio podudarao s poznatim naletima metorida.
Meteoroid udara u Mesec i pojavi se voda. Zar to ne znači da meteoridi, koji sadrže vodu, ipak dostavljaju tu tekućinu na naš satelit? Izgleda da ne, jer to ne objašnjava obilje vode koje se nalazi u razređenoj lunarnoj atmosferi.
“Prema našoj analizi relativno visokog intenziteta detekcije vode, količina vode je 5.4 do 12.8 puta veća od udarne mase. Stoga udarna masa ne može sama po sebi biti glavni izvor uočene vode jer voda u njoj čini samo nekoliko desetina do nekoliko odsto ukupne mase”, napisali su istraživači u najnovijoj studiji, prenosi “Beta”.
“Umjesto toga, voda vjerovatno nastaje kada se adsorbirana (akumulirana) voda na zrncima regolita desorbira (otpušta) prilikom udarnog talasa”, objasnili su eksperti.
Analizirajući količinu detektovane vode, naučnici su zaključili da su gornjih osam centimetara lunarnog regolita suvi kao kost mumije.
Međutim, ako se potraži malo dublje, na dubini od najmanje tri metra, naći ćemo ravnomjerno raspodeljenu vodu, u koncentracijama do 0.05 posto. Na Zemlji bi se to smatralo suhim tlom, međutim, ono nije u potpunosti lišeno vode kao što se to prije mislilo.
Stručnjaci su izračunali koliko se godišnje gubi vode prilikom udara tijela (meteorida) u površinu Mjeseca i došli su do toga da se radi o značajnoj količini od 200 tona, što bi značilo da je Mjesec uvijek, ili gotovo uvijek, imao obilje vode.
“Mjesec, a posebno njegova područja koja se nalaze u vječnoj seni, najvjerovatnije imaju određeni nivo gubitka vode. Da bi se održao taj postotak gubitka vode tokom nekog geološkog perioda, moralo je biti na našem satelitu od davnina. Možda je čak bila prisutna prilikom formacije Mjeseca”, napisali su naučnici u istraživanju.
